Bouke van der Sloot

Bouke van der Sloot had als kunstenaar veel in zijn mars. Meer dan waar hij vooral om bekend is geworden: zijn tekeningen en vooral schilderijen van Friese landschappen en dorpen. Dat hij een begenadigd fijnschilder van portretten was, is minder bekend.  En de kalenders die hij in in zijn jonge jaren maakte voor de Frico en het Instituut voor Landbouwcoöperatie werden een begrip in Friesland. Dat hij zoveel genres beheerste, dankt hij  aan de grondige opleiding die hij van zijn vader Andries kreeg. Samen met onder anderen Ids Wiersma en Johannes Elsinga was Andries van der Sloot een van de weinigen die in de tijd tussen de beide wereldoorlogen min of meer van de kunst kon leven. 

Vader Andries - hij ging zich later Anders noemen - drukte zijn zoon op het hart om 'naar de natuur' te leren tekenen. "De basis moet goed zijn", vertelt Bouke in een documentaire uit de serie Los van de Traditie die Omrop Fryslân in 1991 over hem uitzond. Op het moment dat de opnamen daarvoor werden gemaakt, had Bouke van de Sloot zijn kenmerkende stijl al gevonden: min of meer expressionistisch. waarin hij de traditie van de Bergense school met zijn aardse kleuren probeerde voort te zetten. Waar hij er vanaf week, koos hij altijd de kant van het figuratieve, nooit van het abstracte. "Het figuratieve boeit mij meer dan het abstracte", zegt Van der Sloot. Al te abstract, is vaak onbegrijpelijk, oordeelt hij. 

Dat wil niet zeggen dan Bouke van Sloot geen oog had voor kunstenaars die op zoek gingen naar grenzen in een andere richting. Hij was een groot bewonderaar van de Vlaamse expressionist Constant Permeke. Bijna lyrisch vertelt Van der Sloot over een abstract onvoltooid schilderij in het Permekemuseum in Jabbeke tussen Brugge en Oostende, waarop Permeke in de aardse kleuren bruin en okergeel een voorstelling opzet.

Bouke van der Sloot moet een gevoelige man zijn geweest. Een negatieve recensie in de jaren '50 van een expositie van zijn werk in de Amsterdamse galerie Magdalena Sothman raakte hem zo diep dat hij besloot nooit meer solo te exposeren of medewerking te verlenen aan een overzichtstentoonstelling.

Hoe geliefd Van der Sloot was bleek na zijn overlijden in april 1995. In Theater Romein in Leeuwarden, waar hij bijna zij hele leven had gewoond en gewerkt, werd voorafgaand aan de crematie een herdenkingsbijeenkomst gehouden. Rond tweehonderd familieleden, vrienden en kennissen keken naar de kist op het podium en luisterden naar de lovende woorden over de overlevende. In een traditionele lijkkoets werd het lichaam vervolgens naar het crematorium in Goutum vervoerd. Met koffie en een krakeling werd die bijeenkomst besloten.