Andries van der Sloot

Andries van der Sloot (1883 -1955)

Zwoegend, bijna nooit tevreden over zijn werk en altijd in de contramine. Als kunstenaar heeft Andries van der Sloot het zichzelf nooit gemakkelijk gemaakt. "Bepaalde foefjes toepassen waarmee je een schilderij altijd wel kunt redden, dat deed vader nooit." "Het ging bij vader altijd er op of er onder. Soms zat hij weken te zwoegen om er weer uit te komen. Hij heeft het steeds weer opgebracht om een schilderij helemaal weer om te gooien als het hem niet beviel. Aan veel schilderijen is te zien hoe er in omgewerkt is. Er zitten soms, zou ik haast zeggen, kilo's verf op," zei zoon Bouke van der Sloot in een interview in 1984 over zijn vader.

Het zwoegen van Bouke van der Sloot om wat hem voor ogen stond in een schilderij om te zetten, loopt ook als een rode draad door zijn persoonlijk leven. De in Schalsum geboren kunstenaar - hij sloot daar vriendschap met de latere etser Johan Hemkes - had een lange aanloop nodig voordat hij als kunstenaar enige erkenning vond en er een schraal belegde boterham mee kon verdienen. In zijn jeugd werkte Andries bij een schildersbedrijf als decoratieschilder en verdiende enkele jaren een karige boterham door met een cinematograaf, een filmprojector, door de provincie te reizen.

Een keerpunt in zijn leven was de ontmoeting met J.H. Beucker Andreae, directeur van Algemene Friesche Levensverzekeringsmaatschappij, ergens in het tweede decennium van de vorige eeuw. Diens vrouw had met het gezin van Andries van  der Sloot kennisgemaakt toen het van hulp van liefdadigheidverenigingen en filantropische instellingen afhankelijk was. Mevrouw Beucker was onder de indruk van het gezin dat in een klein huisje woonde dat vol hing met schilderijen. Dankzij bemiddeling van Beucker Andreae lukte het om Andries geplaatst te krijgen op de Rijksacademie van beeldende kunsten in Den Haag, waar hij in de hoogte klas voor schilders werd toegelaten. Na twee jaar Den Haag vestigde Andries zich in 1919 in Leeuwarden als zelfstandig kunstenaar, waar hij vooral door de verkoop van etsen wat geld voor zijn gezin wist te vedienen. Andries van der Sloot - broer van de schilders Jentje en vader van Bouke van der Sloot, staat te boek als tekenaar, schilder en etser. Peter Karstkarel, die in 1984 een catalogus van het werk van Andries samenstelde, besloot zijn boek met de volgende passage: "Friesche schilderkunst bestaat niet, daar moet ik de Hollandse en Utrechtse recensenten gelijk in geven. Maar, indien wij ons allemaal toch zouden vergissen? Dan moet Andries van der Sloot de eerste zijn die Fries schilder genoemd wordt."